Dicht bij elkaar

Zomaar vanuit het niets zijn we in een bizarre situatie beland. Nou ja, vanuit het niets…. We hadden natuurlijk op het nieuws wel gezien dat er een nieuw levensbedreigend virus was, maar dat was in China. Erg voor de mensen daar, dat wel. En een beetje eng wel ook, want stel je eens voor dat het hierheen zou komen. Maar verder stonden we er toch niet echt bij stil. Ik niet tenminste. We gingen door met leven zoals we dat gewend zijn. Logisch, je moet je niet door angst laten verlammen.

En toen ineens werd alles anders. En hoe. Sinds een aantal dagen werken we thuis, mijden we groepen, is het sociale, culturele en sportieve leven stilgelegd. We moeten zo veel mogelijk binnen blijven en moeten minstens anderhalve meter afstand houden van elkaar. Dus geen drukke markten en gezellig volle winkels meer. De scholen zijn dicht. Verpleeghuizen ook. En we moeten zo min mogelijk op bezoek gaan bij oudere en zieke mensen. Wie had gedacht dit ooit zo mee te maken? 

We volgen het nieuws, via de traditionele of de sociale media. We zien zin en onzin voorbij komen. Iedereen heeft een mening. Gelukkig zijn er ook echte deskundigen en gelukkig zijn er ook verstandige bestuurders die naar die echte deskundigen luisteren. Niemand heeft de wijsheid in pacht, maar vertrouwen op de experts is toch echt het verstandigste dat je kunt doen. 

Het lijkt een soort boze droom. Met dat verschil, dat we er niet straks uit ontwaken met de ontdekking dat het allemaal niet echt was. Integendeel, het is heel erg echt. Als je zorgen of angst hebt over je eigen gezondheid of die van je naasten, besef je maar al te goed hóe echt!

Juist midden in deze ellende tonen mensen hun veerkracht. In no time worden onderwijs, werk en sociale contacten anders georganiseerd. Ook bij Casade. We bellen, beeldbellen ook in groepen, volgen onderwijs op afstand. Gaat dat allemaal vanzelf? Nee, het is af en toe ontzettend lastig. En pijnlijk, omdat je toch maar alleen binnen zit, of je ouders niet kunt bezoeken nu ze het nodig hebben, of omdat de kinderen alle aandacht vragen terwijl je ook wilt werken.

Maar we dóen het, met vallen en opstaan. Meer opstaan dan vallen. En allerlei nieuwe initiatieven ontstaan. De Facebookgroep van de buurt of het complex draait overuren en boodschappendiensten worden opgezet. Mensen drinken digitaal koffie of een borrel met elkaar. Musici geven op afstand samenspelend voorstellingen, live of via de digitale media. Mensen sturen elkaar via ketens gedichten en tekenen van hoop. 

Tot nog maar twee weken geleden was samen-leven zo vanzelfsprekend dat je er meestal niet bij stil stond. En daarmee vaak wel erg weinig aandacht aan elkaar besteedde. Op dit moment is samen-leven iets bijzonders. Juist in de letterlijk grote afstand die we tot elkaar moeten houden, ervaren we hoe belangrijk anderen voor ons zijn. En juist in die grote afstand zoeken we allemaal wegen die ons juist dichter bij elkaar brengen. We ontdekken opnieuw de waarde van nabijheid. 

Laten we die nabijheid vast houden, ook als de crisis straks hopelijk weer over is. Mét elkaar kunnen we wonderen verrichten.

Roel van Gurp